ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΦΑΡΩΝ – LIGHTHOUSE REMAINS

«Ο φάρος δεν τρέχει στις ακτές ψάχνοντας ποιο καράβι να σώσει». Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου γνωμικά.
Ο φάρος αντιστέκεται στο χρόνο υπηρετώντας τους γενναίους , τους ατίθασους, τους ταλαιπωρημένους, τους ανήμπορους, τη ναυτοσύνη…
Οι φαροφύλακες που φροντίζουν γι αυτό, ξέρουν ότι για να «νικήσουν», κάποια στιγμή θα πρέπει να «χάσουν» . Να πετάξουν αυτά που με τόσο κόπο συντηρούσαν δίνοντας παράταση ζωής και να τοποθετήσουν καινούργια.
Αυτά τα απομεινάρια των φάρων είναι κομμάτια της ιστορίας.
Μάρτυρες για την ρότα χιλιάδων καραβιών που πέρασαν από μπροστά τους. Κειμήλια, χτυπημένα από τη βροχή, τον αέρα αλλά κυρίως από το ανίκητο αλάτι. Αυτά τα απομεινάρια αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία, μία ευκαιρία τιμής για τις «υπηρεσίες» τους.

Αυτό το κομμάτι είναι μέρος από το μπαλκόνι του ψηλότερου και παλαιότερου φάρου της Ελλάδας, από τον φάρο της Σύρου.
Τα σφυρηλατημένα του καρφιά έχουν γίνει πλέον ένα σώμα με το μέταλλο.
Μετά βίας ξεχωρίζουν. Κόκκοι άμμου που έφερε ο αέρας έχουν σφηνωθεί και έχουν οξειδωθεί μαζί με το μέταλλο. Η φθορά τους και η αλλοίωση τους μαρτυρούν τα χρόνια τους. Γενιές φαροφυλάκων θα άγγιξαν την επιφάνεια του, άλλοτε φροντίζοντας τη και άλλοτε κρατώντας την για να ατενίσουν την θάλασσα. Ο φάρος της Σύρου, θεμελιώθηκε στα 1834 , στη βραχονησίδα «Γάιδαρος» ή «Δίδυμη» και υψώνεται στα 29,5 μέτρα από το έδαφος. Δεν κατοικείται πλέον.