Η ΦΘΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ – THE WEAR CAN WAIT

Μου θυμίζει παλιό ρολόι δαπέδου.
Στη θέση του ρολογιού, στη θέση του χρόνου… το φως.

Όταν μια παλιά, αρχοντική καρέκλα από καρυδιά διαλύθηκε, ο ιδιοκτήτης θέλησε να την πετάξει. Ούτε καν να την επιδιορθώσει.
Όταν του ζήτησα να την αγοράσω προφανώς θα με πέρασε για τρελό.
Η πλάτη, όμως αυτής της καρέκλας που τόσο περήφανα κάποτε στήριζε τους ανθρώπους στις συζητήσεις και στα γεύματα τους, άξιζε μία καλύτερη τύχη, μία πιο ένδοξη συνέχεια….
Όταν την έτριψα και την περιποιήθηκα με κερί, νομίζω ότι το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο.

Το μάρμαρο είναι από τη Θάσο.
Μέρος ενός μεγαλύτερου κομματιού που επειδή στην άκρη του είναι σπασμένο, δεν χρησιμοποιήθηκε.
Κι όμως, σ αυτό το σπάσιμο το μάρμαρο κρύβει όλη την ομορφή της δομής του, του κορμιού του.

Η λάμπα είναι πυρακτώσεως, Γαλλική.
Δεν υπάρχουν πλέον τέτοιες.
Είχα βρει μία μικρή κουτα και τις αγόρασα όλες. Τώρα πλέον μου έμειναν 2-3, μέχρι να καούν κι αυτές.
Επομένως, η χρήση της κάποια στιγμή θα πάψει και θα πρέπει να αντικατασταθεί με μία led.

Τρία κομμάτια που δηλώνουν την ηλικία και τη μοναδικότητα τους.
Τη φθορά και την αντίσταση στη φθορά, έστω παροδική.