Νίκος Τιλκερίδης
Προσπαθώ να βρω μία λέξη που να μιλά για όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου γεννά το ξύλο .
Για τα πάντα στη σχέση του ανθρώπου με το ξύλο στο πέρας των αιώνων…
Τότε , στις απαρχές…, όπου όλα είχαν ψυχή.
Που κάθε αντικείμενο είχε μία σπουδαιότητα , μία ύπαρξη μεταφυσική.
Τότε που η βροχή μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Δίας μεταμορφωμένος.
Ένα δέντρο να ήταν μία νύμφη του δάσους, ένας αέρας ο Ερμής.
Η φύση όλη μπορεί να ήταν μεταμορφωμένη σε στοιχειά, ξωτικά, θεούς και μαγεμένους ανθρώπους, ταλαιπωρημένους.
Κάποτε η φύση, το δάσος, το δέντρο, το ξύλο είχε ψυχή .
Οι άνθρωποι την λάτρευαν, την φοβόταν, την τιμούσαν και την υμνούσα
Προσπαθoύσα να βρω μία λέξη που να μιλά για όλα αυτά.
Για τα χέρια που έπιασαν το ξύλο και το «σημάδεψαν» με το αίμα ή τον ιδρώτα τους.
Με το χάδι , την τέχνη, την επινοητικότητα, την επιμονή και την υπομονή τους. Την δεξιοτεχνία και την αγάπη τους.
Κατέληξα στην λέξη «Ξυλοσύνη».
Μία λέξη που δεν υπάρχει ακόμα στα λεξικά αλλά εμένα μου είναι αρκετή για να εκφράζω τον απεριόριστο σεβασμό για τους ανθρώπους που δούλεψαν το ξύλο όλη τους τη ζωή. Μια λέξη, που γεννήθηκε για να συνδέσει το παρόν μου με το παρελθόν και το μέλλον μου.
