Υπάρχουν φορές απόλυτης σιωπής και καθόλου έμπνευσης.
Είναι η στιγμές που η αυτοκριτική μπορεί να είναι τόσο αυστηρή που τείνει να είναι άδικη.
Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο φταίχτης ή ο μόνος φταίχτης.
Η έμπνευση δεν είναι τέχνη και η τέχνη δεν είναι μόνο έμπνευση.
Η γνώση και η σκληρή δουλειά έχουν τη θέση τους στη τέχνη.
Τη σπουδαιότερη; Κατά τη γνώμη μου, ναι.
Εκεί ακριβώς η αυτοκριτική βρίσκει τη σωστή της θέση.
Τι παρέλειψες και τι βαρέθηκες να μάθεις.
Τι παράτησες και τι απαξίωσες να φτιάξεις.
Κάτι τέτοιες στιγμές, είναι πολλές…
Τώρα τελευταία περισσότερες.
Τότε, μου “αφαιρώ” το δικαίωμα να κρατώ τα εργαλεία.
Πιάνω τη σκούπα και σκουπίζω με επιμέλεια.
Μετακινώ τα αντικείμενα για να βρω τα κρυμμένα ροκανίδια και σκόνη.
Ξεσκονίζω με το χοντρό πινέλο τις επιφάνειες.
Μαζεύω τα αντικείμενα από τον πάγκο και αφού καθαρίζω προσεκτικά, περνάω ένα χέρι βερνίκι εμποτισμού πατώματος με σφουγγάρι.
Μετά σβήνω τα φώτα της οροφής και κρατώ μονάχα το φως του πάγκου.
Το σβήσιμο των φώτων λειτουργεί σαν ηχομονωτικό. Μειώνει όλους τους ήχους, τους μηδενίζει, σχεδόν τους αφαιρεί.
Κάθομαι απέναντι από τον πάγκο, στην άλλη άκρη, κοιτάζοντας και καμαρώνοντας τον φρεσκοπεριποιημένο πάγκο και τα εργαλεία που δεν μου επιτρέπω να αγγίξω.
Δεν είναι η ώρα σκληρής αυτοκριτικής.
Απλώς ξέρω ότι φταίω και επιστρέφω εκεί όπου ανήκω:
Στην καθαριότητα του χώρου, άρα στο σεβασμό του εργαστηρίου.
Στην περιποίηση του πάγκου άρα στο σεβασμό όσων δημιούργησαν πάνω σε παρόμοιους πάγκους μικρά ή μεγάλα έργα τέχνης και καθημερινότητας.
Αυτές οι στιγμές της σιωπής και καθόλου έμπνευσης, της αυτοκριτικής και της περιποίησης του χώρου είναι σπουδαίες, ίσως οι σημαντικότερες μέσα σε ένα εργαστήριο.
Είναι το καύσιμο , η ύλη που θα χαθεί μέσα σε φωτιά και λάμψη.
