Ένα φθινόπωρο ,ξεκίνησε να σκαλίζεται στο τραπέζι, κάτω από το πεύκο.
Τα πρωινά ήταν δροσερά και η διαδικασία απολαυστική.
Τους επόμενους μήνες μετακόμισε 5 μέτρα πιο πάνω. Καθώς επρόκειτο για ανοιχτό χώρο που απλώς ήταν στεγασμένος από μία λαμαρινοσκεπή η κατάσταση με το κρύο από απολαυστική έγινε δραματική.
Τα χοντρά ρούχα δεν βοηθούσαν στο σκάλισμα και το κρύο δεν βοηθούσε στην ήρεμη σκέψη.
Κάποια στιγμή, μεταφέρθηκε μέσα στο σπίτι περιμένοντας την άνοιξη.
Τα πράγματα στη ζωή ή δεν έρχονται όπως τα θέλουμε ή ακόμα κι όταν έρχονται όπως τα θέλουμε, χρειάζεται πάρα πολύς κόπος, υπομονή και πάλι υπομονή μέχρι να κατασταλάξουν…
Έτσι, έμελλε να μείνει άλλο ένα χρόνο ημιτελές. Από το σπίτι, στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου, μετά σε άλλο σπίτι και από εκεί στο εργαστήρι για να αποκτήσει επιτέλους μία θέση σε ξυλουργικό πάγκο.
Η ταλαιπωρία αυτή απαιτούσε να ξαναπιαστεί όλος ο κορμός από την αρχή.
Σιγά σιγά, με τις εβδομάδες και τους μήνες ολοκληρώθηκε.
Το κοίταζα και το καμάρωνα. Ήταν σαν να είχα έναν σπουδαίο άνθρωπο παρέα στο εργαστήρι. Όχι ότι του μιλούσα αλλά μου άρεσε η παρουσία του, και που και που το χάιδευα για να τσεκάρω το σχήμα που του δόθηκε.
Τότε αποφάσισα να το κάνω όσο πιο λείο μπορούσα.
Έτριβα για μέρες. Ακόμα και όταν καθόμουν να μιλήσω με κάποιον φίλο, είχα ένα γυαλόχαρτο στο χέρι και περνούσε η ώρα τρίβοντας .
Όταν ήρθε η στιγμή της έκθεσης στο Hellenic Centre ήταν μονόδρομος η θέση που θα αποκτούσε: Στη μέση της αίθουσας , πάνω σε μία βαριά μεταλλική βάση.
Οι επισκέπτες ήταν το πρώτο που έβλεπαν μπαίνοντας στο χώρο κι αυτό με χαροποιούσε πολύ.
Όμως, σε όλη αυτή την εικόνα κάτι ήταν λάθος. Όλοι στεκόταν και το κοιτούσαν από πολύ κοντά, με προσοχή, διάβαζαν το κείμενο αλλά κάτι γινόταν σωστά !!!
Όταν πλησίασα κάποιον για να του μιλήσω, κατά τη διάρκεια της συζήτησης το χάιδευα.
Κάποια στιγμή με ρώτησε «μπορώ να το αγγίξω κι εγώ;»
Τότε κατάλαβα το απίστευτο μου λάθος!!
Αυτό το σώμα που με τόσο επιμονή έτριβα, γυάλιζα και χάιδευα, όχι απλώς δεν προέτρεπα αλλά ούτε καν επέτρεπα στους επισκέπτες να το αγγίξουν!! Μα τότε πιο είναι το νόημα ;;
Γιατί να στερήσεις την αίσθηση της αφής , της χαράς της οικειότητας ,της αίσθησης του χαδιού πάνω στις καμπύλες της λείου ελιόδεντρου;
Γράψαμε πρόχειρα σε ένα χαρτί «please touch” και το τοποθετήσαμε στη βάση.
Στην αρχή οι περισσότεροι ήταν διστακτικοί.
Μετά έβλεπε ο ένας τον άλλον και πήγαιναν κι αυτοί για να το αγγίξουν.
Το πόσο άλλαξαν όλα δεν περιγράφεται εύκολα.
Όλη η αίσθηση μέσα στο χώρο , η ενέργεια , η διάθεση ένιωθα ότι έχει πλέον μεταμορφωθεί. Απολάμβανα αυτή την οικειότητα των επισκεπτών με το ξύλινο άγαλμα και κυρίως ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος που το ταλαιπωρημένο από τις περιστάσεις κορμί δεχόταν τόση αγάπη ή έστω θαυμασμό για την υφή του. Με αυτά τα χάδια το άγαλμα αποκτούσε άλλη αξία … την αξία που του έδιναν οι σκέψεις, οι απόψεις και τα χάδια του καθενός.
Μία κοπέλα με ροζ πουκάμισο και μία μπλε τσάντα στη πλάτη έκατσε για ώρα και το χάιδευε, κοιτάζοντας το με προσοχή. Ελπίζω να απόλαυσε τις στιγμές, όσο κι εγώ την εικόνα της!!!
Το βράδυ του Σαββάτου περίπου 250 άτομα συγκεντρώθηκαν για το κοντσέρτο της Vivianna Giannaki και του Mariano Gil.
Όταν το είδα να στέκεται απέναντι από το κοινό , δίπλα στους καταξιωμένους καλλιτέχνες που μάγευαν με τις μελωδίες τους, ανατρίχιασα και από μεγάλο πείσμα και εγωισμό δεν έκλαψα.
Κατάλαβα πόσο μικροί είμαστε οι άνθρωποι μπροστά στα όσα φέρνει ο χρόνος….
Και καμιά φορά πόσο μεγάλοι γινόμαστε, και μετά πάλι, πόσο μικροί.
Όλα μικρές στιγμές που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν σαν τον ελληνικό καφέ που ψήνεται στο μπρίκι. Μόνο που στη ζωή μπερδεύεσαι και δεν ξέρεις ποιος κρατά το μπρίκι… εσύ, ο χρόνος, η μοίρα, η τύχη…..;
Κάτω από το πεύκο, κάτω από τη λαμαρινοσκεπή, μέσα σε σεντόνι τυλιγμένο στο σπίτι και μετά μέσα στο αμάξι, μετά στο εργαστήρι.
Και μετά στο Λονδίνο, λες και άνηκε στην υψηλή κοινωνία από κούνια….
Ένιωθα μία ικανοποίηση που μόνο δύο άνθρωποι εκεί μέσα ξέραμε την ιστορία του.
Σκέφτηκα πολλά . Μεταξύ αυτών ήταν το «να χαϊδεύεις» .
Να χαϊδεύεις αυτό που αγαπάς , να μην τσιγκουνεύεσαι.
Να επιμένεις σ αυτό που αγαπάς, να μην απογοητεύεσαι.
Να υπερβάλλεις στην αγάπη , να μην συγκρατιέσαι.
Να σέβεσαι αυτό που φτιάχνεις με αγάπη όσο ταπεινό κι αν είναι
γιατί εκείνη τη στιγμή γίνεται σπουδαίο,
παίρνοντας ότι πολυτιμότερο έχεις ,την αγάπη σου.
