Ένα περιβόλι είμαστε.
Ένα περιβόλι που έχει τρεχούμενο νερό για να ποτίζεται.
Η μάνα μας είναι.
Που έχει τα αυλάκια έτοιμα για να ξέρουμε που θα φυτρωσουμε , που θα ανθίσουμε. Ο πατέρας μας είναι.
Ένα περιβόλι είμαστε.
Ένα περιβόλι γεμάτο πουλιά, ζωύφια, έντομα που θα έρθουν να ζήσουν μαζί μας, μέσα μας, πάνω μας, γύρω μας. Κάποια θα μας κάνουν κακό, κάποια θα είναι το λίπασμα μας. Κάποια θα τα θρέψουμε κάποια θα τα διώξουμε.
Οι άνθρωποι που θα βρούμε μπροστά μας είναι.
Ένα περιβόλι είμαστε.
Ένα περιβόλι με κάθε λογής ζαρζαβατικά. Κάποια είναι μεγάλα , νόστιμα και γυαλιστερά. Κάποια καχεκτικά , κάποια πικρά. Κάποια ξεράθηκαν γρήγορα και κάποια άλλα άρρωστα που έκαναν κι άλλα να αρρωστήσουν.
Οι πράξεις της ζωής μας είναι.
Ένα περιβόλι είμαστε.
Ένα περιβόλι που έχει και δύο – τρία δέντρα με διαφορετικούς καρπούς, κίτρινους , κόκκινους, άλλους πολύ γλυκούς άλλους λιγότερο . Δύο – τρία δέντρα που κάποια θέλουν περισσότερο νερό και φροντίδα και κάποια λιγότερη. Μα όλα γεμάτα καρπούς.
Τα παιδιά μας είναι.
Ένα περιβόλι είμαστε.
Ένα περιβόλι που ανάμεσα σε όλα τα φυτά και τα δέντρα έχει κι ένα δέντρο που στέκει χωριστά.
Είναι το «ξαποστάσι», εκείνο που προσφέρει τον ίσκιο του, τη δροσιά του, την αγκαλιά του.
Εκείνο που απλώνει το κλαρί του να κρεμάσεις τα εργαλεία , το παγούρι και το κολατσιό σου.
Εκείνο που οι ρίζες του απλώνονται παντού και κρατούν το χώμα στη θέση του.
Η γυναίκα της ζωής μας είναι.
Ένα περιβόλι είμαστε.
Που θέλει φροντίδα, ισορροπία, αγάπη και κατανόηση.
Άμα το πιέσεις βγάζει περισσότερα αλλά γρήγορα κουράζεται και χαρίζει λιγότερη ζωή σ ότι φυτρώνει πάνω του.
Και αρρωσταίνει κι αυτό κι ότι γεννιέται μέσα του.
Άμα το περιποιηθείς βγάζει αγαθά λιγότερα, μα ομορφότερα, νοστιμότερα και για περισσότερο καιρό .
Ένα περιβόλι θέλω να είναι η ζωή μου.
Να έχω βοήθεια στο πότισμα μου, να έχω σκαμμένα τα αυλάκια μου για όσο περισσότερο καιρό γίνεται.
Να αντέξω τα κάθε λογής ζωντανά που θα με περιτριγυρίσουν .
Να θρέψω όσο καλύτερα μπορώ ότι φυτρώσει μέσα μου.
Και τα καλά και νόστιμα να είναι περισσότερα από τα πικρά.
Να έχω τα δέντρα μου γερά και υγιή. Και το χώμα μου να αγκαλιάζει για πάντα τις ρίζες τους, ακόμα κι όταν δεν θα έχω να τα θρέψω τόσο καλά όπως στην αρχή.
Παρακολουθήστε το παραπάνω κείμενο σε αφήγηση του ηθοποιού Νίκου Κουρή και σκηνοθεσία της Έλλης Κοντογιάννη:
https://www.facebook.com/mazigiatopaidi/videos
