Το εργαστήριο που νοικιάζω σήμερα, δεν το πιάνει το μάτι σου.
Κι όμως, είναι του Καφούρου, ενός από τους καλύτερους ξυλουργούς που πέρασαν από την Ελλάδα, όπως του Βαράγκη, του Σαρίδη, του Καψή.
Στο χώρο έχω παρέμβει ελάχιστα.
Δεν πείραξα σχεδόν τίποτα λες κι αν το έκανα θα χαλούσα την τάξη και θα με μάλωναν.
Όπως δεν έχω αγγίξει τις σημειώσεις στα μικρά χαρτάκια που είχε γράψει και παρατήσει σε διάφορα σημεία του εργαστηρίου.
Όλα τα εργαλεία του, τα άφησα στη θέση που τα τοποθέτησε τη τελευταία φορά που δούλεψε.
Το βαλιτσάκι με τα προσεκτικά ακονισμένα σκαρπέλα, οι χειροποίητες ξύλινες αλλά και οι μεταλλικές πλάνες χειρός, το ξύλινο μπαούλο με τα εργαλεία που προορίζονταν για εργασίες εκτός ξυλουργείου.
Παλιά, η αλυσίδα της γνώσης μιας τέχνης δεν κοβόταν ποτέ, καθώς από γενιά σε γενιά, δίπλα σε έναν μάστορα στεκόταν ένας παραγίος που με υπομονή δεχόταν όποιο παρατσούκλι του κολλούσε ο μάστορας.
Με τα χρόνια όσο οι γνώσεις περίσσευαν , το παρατσούκλι ξεχνιόταν, το τσιράκι γινόταν τεχνίτης και από τεχνίτης, μάστορας κι αυτός.
Και κάπως έτσι ο πολιτισμός προχωρούσε μέσα στους αιώνες….
Στο ξυλουργείο αυτό, η αλυσίδα της γνώσης είναι σπασμένη.
Τα εργαλεία, άλλα κατασκευασμένα από τα χέρια του και άλλα αγορασμένα, είναι εκεί…. αλλά δεν υπάρχει ο μάστορας για να με κάνει τσιράκι του.
Οπότε δεν έχω ούτε παρατσούκλι.
Κι αφού δεν υπάρχει ο μάστορας για να μάθω και να σεβαστώ , ξεκίνησα να σέβομαι ακόμα περισσότερο τα εργαλεία του. Γιατί αυτά είναι πλέον ο μάστορας που δεν έχω γνωρίσει.
Είναι η απόδειξη της τέχνης και των ικανοτήτων του.
Αυτά είναι η τελευταία πράξη του μάστορα.
Δεν είναι απλώς κομμάτια ξύλου και μετάλλου.
Αυτά έχουν τα αποτυπώματα του μάστορα πάνω τους.
Από τα δικά του χέρια σημαδεύτηκαν με ιδρώτα και κυριολεκτικά με αίμα.
Όχι μία, αλλά εκατοντάδες φορές.
Σ αυτά ο μάστορας ακούμπησε όλη του την τέχνη, την επινοητικότητα, την επιμονή και την υπομονή του. Την δεξιοτεχνία και την αγάπη του.
Αυτά τα εργαλεία ήταν η λύπη του και η χαρά του.
Τα εργαλεία ήταν η οικογένεια αλλά και η ερωμένη του.
Η αποτυχία και η επιτυχία του.
Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τα εργαλεία, δεν είμαστε μόνοι μας, ούτε στα μάτια των φίλων μας, ούτε στης γυναίκας μας και κυρίως ούτε στων παιδιών μας.
Είμαστε μία εικόνα βαθιά χαραγμένη στη μνήμη τους,
είμαστε καλά ή κακά πρότυπα και στο τέλος θα είμαστε μία ανάμνηση που θα συνοδεύεται μεταξύ άλλων και από τα εργαλεία μας.
