Οι επιστήμονες λένε πως μπορεί ο άνθρωπος να μην είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί εργαλεία σ αυτόν τον κόσμο, αλλά πως είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί εργαλεία για να κατασκευάσει τα εργαλεία του.
Εγώ πάλι που δεν είμαι επιστήμονας λέω πως ο άνθρωπος είναι ο μόνος που δένεται συναισθηματικά με τα εργαλεία του.
Μέσα σ αυτή τη τσάντα υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από συναισθήματα.
Είναι η γέννηση μου, η φροντίδα μου, τα πρώτα μου παιχνίδια, τα ρούχα και τα παπούτσια μου.
Τα βιβλία μου, τα ταξίδια μου, οι σπουδές μου.
Μέσα στην τσάντα είναι ένα μέρος της ζωής του πατέρα μου.
Είναι το εργαλείο του πατέρα μου.
Το Black & Decker του πατέρα μου.
Αυτό στο οποίο εμπιστεύτηκε πρώτα όλες του τις υποχρεώσεις της ζωής του και στη συνέχεια κάποια από τα ούτως ή άλλως ελάχιστα όνειρα του.
Δεν το αγόρασε εύκολα.
Ποτέ δεν το κακομεταχειρίστηκε και ίσως γι’ αυτό τον λόγο και αυτό ποτέ δεν τον πρόδωσε.
Για πολλά χρόνια, ως παιδί το έβλεπα ως το σπουδαιότερο αντικείμενο του σπιτιού μας. Τα παιδιά στη γειτονιά μπορεί να καμάρωναν για ένα αυτοκίνητο, για ένα σπίτι , εγώ για το δράπανο του πατέρα μου που νικούσε τα πάντα. Ξύλα, ντουβάρια , πέτρες….
Κάποια στιγμή μου έδειξε τη φωτογραφία με τον αστροναύτη από το Apollo 15 να τρυπάει το φεγγάρι με ένα Black & Decker.
Ένα Black & Decker στο φεγγάρι! Ασύλληπτο!!!
Από τότε δεν υπήρξε τίποτα καλύτερο από ένα ξυλοτρύπανο στο δράπανο, τον πατέρα μου στο πλάι για να με προσέχει ,και εγώ να τρυπάω το μαλακό χώμα στον κήπο, σαν αστροναύτης.
Κάποια στιγμή του ζήτησα το δράπανο για μία ομιλία σχετική με τα εργαλεία.Μου το έδωσε και μου είπε να το κρατήσω στην Αθήνα. Εννοείται πως αρνήθηκα. Αυτό το εργαλείο είναι ζωντανό. Είναι μεγαλύτερο μου. Πρέπει να το σέβομαι.
Άλλωστε έχει πάει και στο φεγγάρι !!!
Αυτό το δράπανο έχει τον μάστορα του, ξέρει ποιο χέρι θα το κρατήσει, δεν είναι ορφανό….
Οπότε θα επιστραφεί στην ντουλάπα της αποθήκης. Κι ας μην πρόκειται να ξαναπάρει ο πατέρας μου την τσάντα και να ανέβει την ανηφόρα μέσα στον καύσωνα, με το φανελάκι ιδρωμένο και το μέτωπο μούσκεμα στον ιδρώτα.
