Δεν έχει καμία αξία.
Ο σκοπός της ύπαρξης του είναι να αφαιρεθεί με έντεχνη βία από το υπόλοιπο σώμα του.
Να ξηλωθεί υπακούοντας πειθήνια τον κοφτερό διώκτη του, το σκαρπέλο.
Γιατί υπάρχει ανώτερος σκοπός και πρέπει να τον υπηρετήσει.
Η τέχνη!
Θα το κάνει, όχι όμως προδίδοντας το σώμα του.
Το χέρι που κρατά το σκαρπέλο, θα αποδείξει αν και πως θα αφαιρέσει.
Αν το κάνει με τέχνη, δεν θα εκδικηθεί και θα αποχωρήσει με τάξη.
Αν το κάνει άτσαλα, θα αντισταθεί, θα σπάσει, θα στραβώσει.
Αλλά στο ροκανίδι ποιος δίνει σημασία.
Αυτό το εύθραυστο και λεπτεπίλεπτο κομμάτι ξύλου, δεν είναι πλέον ένα όμορφο δέντρο, ούτε ένα μεγάλο κομμάτι ακριβού ξύλου.
Είναι πλέον το αντικείμενο εργασίας μιας σκούπας, που στην καλύτερη περίπτωση θα το οδηγήσει σε ένα τζάκι, σε μία σόμπα. Στη χειρότερη, σε ένα κάδο σκουπιδιών.
Δυσκολεύομαι να δεχθώ ότι είναι άχρηστο.
Πάντα, όταν κάτι γίνεται με αγάπη και υπάρχει η θέληση, αυτό που προκύπτει, ότι κι αν προκύπτει, πάντα θα έχει μία χρησιμότητα. Μικρότερη, λιγότερο σημαντική, σχεδόν απαρατήρητη…
Όμως κάτι έχει.
Η Φύση είναι φτιαγμένη με οικονομία.
Τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο. Όλα έχουν μία δεύτερη αποστολή, μία τρίτη….
Μπορεί να φαντάζουν λιγότερο εντυπωσιακές είναι όμως κι αυτές σπουδαίες, απαραίτητες για να επιβιώσει η Φύση.
Βλέπουμε τα μεγάλα πράγματα.
Αναζητούμε τα ακόμα μεγαλύτερα.
Κοιτάμε τα αστέρια και ταξιδεύουμε σ αυτά.
Την ίδια στιγμή αδιαφορούμε για το χώμα που πατούμε.
Κι έτσι φτάνουμε στα αστέρια λιγότερο σοφοί.
Λιγότερο ευαίσθητοι.
Με λιγότερες ελπίδες να πετύχουμε κάτι σπουδαιότερο.
Τα ροκανίδια τα προσέχω.
Όσο μπορώ θέλω να τα αφαιρώ με προσοχή.
Και να τα κρατάω.
Από σεβασμό.
Κάτι θα σκεφτώ, κάτι θα κάνω, κάπως θα δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.
Και αυτά να κάνουν κάτι και εγώ να σκεφτώ.
