ΣΤΙΓΜΗ ΠΡΩΤΗ: Η Μετακόμιση
Σιχαίνομαι να μετακομίζω, όχι γιατί ταλαιπωρούμαι αλλά γιατί δένομαι με τα αντικείμενα, με τα ντουβάρια, με τις γειτονιές. Γι’ αυτό και πάντα η επόμενη απαιτούσε μεγαλύτερο φορτηγό από την προηγούμενη. Δυστυχώς έχω κάνει περισσότερες μετακομίσεις απ’ όσες θα ήθελα .
Οδός Μαυροματαίων. Δύο πακιστανοί ξεφορτώνουν πράγματα από ένα φτιαγμένο τρίκυκλο με φουσκωμένα πλαστικά και ψεύτικες χρωμιωμένες επιφάνειες. Η καρότσα είναι υπερυψωμένη για να χωράει περισσότερα αντικείμενα.
Τρία τυλιγμένα στρώματα, μία φιάλη με μία διπλή εστία υγραερίου, ένας στενόμακρος καθρέπτης, πολλές σακούλες πολλαπλών χρήσεων, μία σιδερώστρα. Όσα δεν πρόλαβα να δω, στο ίδιο τρίκυκλο είχαν χωρέσει. Όλα !
ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Η Κούνια
Παιδική χαρά μπροστά στο καφέ Μύρτιλο.
Εξαιρετικά καλοφτιαγμένη. Τρία ζευγάρια με τα παιδιά τους. Φιλική ατμόσφαιρα και ανταλλαγή πλαστικών φτυαριών για τα χαλικάκια. Δυο τρεις κουβέντες και χαμόγελα κατανόησης και αλληλοσυμπαράστασης. Βαριέμαι αυτή τη γελοία αλληλεγγύη και δεν μιλάω σε κανέναν.
Μείναμε περίπου μιάμιση ώρα. Μία κοπέλα 25 – 30 ετών έκανε δυνατά κούνια. Ασταμάτητα, όση ώρα είμαστε εκεί. Είχε αφήσει την τσάντα της στο έδαφος αλλά κουβαλούσε στους ώμους ένα μικρό τσαντάκι. Φορούσε ακουστικά και σιγοτραγουδούσε αν και φαινόταν ότι δεν μπορούσε να πει σωστά τους στίχους.
Μία φορά σταμάτησε. κάτι έγραψε σ’ ένα χαρτί και συνέχισε την κούνια. Όταν φύγαμε έκανε ακόμα κούνια. Ούτε κι αυτή μιλούσε σε κανέναν.
ΣΤΙΓΜΗ ΤΡΙΤΗ: Το Χειροκρότημα
Τον τελευταίο καιρό θέλει να κοιμάται μαζί μου στο κρεβάτι. Ευτυχώς είναι επίμονος και δεν του χαλάω χατίρι. Εξαιτίας του, κοιμάμαι σχεδόν ακούνητος σε μία μικρή λωρίδα του καναπέ , με την μέση μου να βρίσκεται στον αέρα. Το κορμί μου είναι πλέον κουρασμένο και θα προτιμούσα να κοιμάται στο κρεβάτι του.
Κάθε φορά που ξυπνάει ανοίγει τα μάτια του και μ αναζητάει λέγοντας χαμηλόφωνα και μακρόσυρτα «μπαμπά». Μόλις με βλέπει χειροκροτά από τη χαρά του, χαμογελώντας με το στόμα του, με τα μάτια του, με ολόκληρη την ύπαρξη του.
Το κρεβάτι μπορεί να περιμένει…
